Gece, çok önemliymişçesine serilmişti şehrin üzerine. Yağmura hazırlanan sokaklarda kendini bulmaya çalışan birkaç köpek dışında hiçbir hareket belirtisi yoktu. Yaşamlarına heyecan katmak adına çöp kutularını karıştıran, sırf zevk için her köşe başına işeyip yüzünü yalayan her soğuk rüzgar vuruşuna havlayan o köpeklerden biriydim ben de. Ne bir amaç ne de bir anlam aramadan dolaşıyordum karanlığın ortasında. Aklımda da hep o aynı kelime: Korkak!
Bu kelimenin beynime ne zaman kazındığını hiç mi hiç hatırlamıyorum. Sanki doğduğum gün ilk duyduğum kelime buymuş gibi bir his var hep içimde. Ne zaman sessizliğin koynuna bıraksam kendimi ya da ne zaman bir aynanın önünde dikilmek zorunda kalsam bu kelime gelip zihnime yerleşiyor: Korkak! Evet, öyle. Ben bir korkağım. Bunu kabullenmek bir erdemse eğer ben en erdemli insanlardan biriyim. Ama ben artık kendim değilim. Kendi olamayan bir insan erdemi ne yapsın?
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder