Sayfa 361

Destination anywhere... bütün gün of'layıp puf'layan birinden ne beklersin ki? Özellikle de bütün sorunlarının kaynağı kendiyse... kendini var edemeyen bir insanın kendine ait çöplükte boğuluyor olduğunun farkına varmaması da kötü bişey işte. her şeyi herkesten daha iyi bilen (!), her konuda söyleyecek sözü olan (!), baskın çıkmanın doğru olduğunu zanneden, insanlara iyi davranma koşulunun kendisine iyi davranılması, el üstünde tutulması, poh pohlanması olduğunu düşünen biri ne kadar sıkıcı ve bunaltıcı olduğunun farkına varmadığında onu da anlamak gerek. Kendi yok oluşunu elleri arasına almış ve cahil cesareti ile hareket eden biriyse söz konusu olan birkaç adım geri çekilip öyle izlemek lazım batışını. Zira dışarıdan bakıldığında ne kadar da acınası bir varlıkla yan yana durduğunu görerek kendinden utanıyor insan. Bu da kendi ile ilgili olan herşeyi yeniden düşünüp revize etmesine yol açıyor. İyi bişey yani diğer yanıyla.

Sayfa 143651

Bi ara yoldan çıkıyor işte insan. Kendini bi yerlerde bırakıp olmadığı gibi biri oluyor ve farkına varmıyor. Farkına vardığı zamanlar da genellikle eskiye döndüğü anlar oluyor. Yapmak lazım demek ki arada böyle şeyler, kafayı çizmeye fırsat bırakmadan kendini kendin olduğuna ikna etmen, varlığının bir armağan gibi ortaya sunulmadığına kani olman ve senden çıkan sesin derinlerden bi yerden, onca yıllık birikimin arasından sıyrılarak geldiğini bilmen önemli. 

Sayfa 21983

Bişey var etrafımda. Sarmalayıcı, karartıcı, korkutucu. İçinden çıkmanın imkansız olduğu bi tür girdaba benziyor. Çabalar sonuç vermediği gibi yoksunluğa itiyor insanı. Sessizliğin gölgesi hüküm sürüyor kanatlarında. Titremeler, algı kayıpları, korkular... bırakmıyor peşimi. Bi ele dokunmak istiyor insan; sorgusuz, sualsiz, nedensiz. Düşlediklerine geri dönüyor zaman zaman ama ne denli uzak olduğunu görüyor. Bildiklerini unutmak, unuttuklarını yok saymak, yok saydıklarını silebilmek istiyor. Ama yeterince güçlü bi hafızası var ve bu onu kendine karşı zorlu kılıyor. Çığlıklara bürünüyor her yer...